Bülbül Ki Âşiyân-ı Fenâyı Koyup Gider

Selçuk Eraydın'a Mersiye

Bülbül ki, âşiyân-ı fenâyı koyup gider
Dilden libâs-ı nakş-ı sivâyı soyup gider

Gülzâra dembedem gam-ı hicrân-ı yâr gelir
Ol yâr ki, bûy-i verdi cinânı duyup gider

Mîrac'da nûr-i Hakkı gören göz de nûr olur
Hizmet yolunda mihnet-i dehre doyup gider

İnsan, kemâl-i rûh ile Aydın bir Er olur
Selçuk cihanda hükm-i kazâya uyup gider

Elbet derûn-i dilde muhabbet bekâ bulur
Lâkin firâkı kalb-i Emîn'i oyup gider